Een week van ( bijna ) niks

Al ruim een week zitten we in Pineto, ingeklemd tussen de spoorlijn Ancona – Pescara en het strand bij de Adriatische Zee, die nog steeds heel koud is.
Toen we aankwamen was het zwembad nog leeg en werd in de loop van de week heel geleidelijk gevuld, omdat het toeristenseizoen nu pas is gestart. De plaatsen zijn zoals gebruikelijk niet veel groter dan 40m², maar omdat het heel rustig is kunnen we rustig aan gebiedsuitbreiding doen zonder dat iemand er last van heeft , dus de luie stoel en het ligbed verkasten regelmatig om volop van de zon te genieten en die scheen de hele week uitbundig, vandaar een week van bijna niksdoen: lezen en luieren. Het strand is lang; mooi zand en nog mooiere gladgeslepen kiezels en schelpen en hoeft met bijna niemand gedeeld te worden.
De boekjes van de toeristeninformatie nodigden toch wel uit tot een kleine verkenning van de Abruzzen; vooral een bepaalde waterval trok ons in de buurt van Civitella del Tronto, ook omdat we daar niet zo lang voor in de auto zouden hoeven te zitten. De wandeltocht langs de Gorges van de Salinello was ook best mooi, maar het bleek dat zoals de waterval in het boekje stond afgebeeld wij die als gewone toeristen nooit zo zouden kunnen zien, tenzij we ons aan touwen langs de waterval naar beneden zouden laten zakken of de beschikking zouden hebben over een parachute of een helikopter. Zo wordt een mens bedrogen!
Maar feit blijft: de Abruzzen is een prachtige streek en wat we zien van de stadjes is een onitaliaanse netheid en geordendheid.
Door de enthousiaste dame van het toeristenbureau bezochten we woensdagavond een muziekvoorstelling in de kerk van Pineto, die om 9 uur zou beginnen en waar wij dus om half 9 zaten om in elk geval een plekje te hebben. Om 9 uur waren er 6 bezoekers en toen men bedacht om dan om kwart over 9 toch maar te beginnen, druppelden er nog wat belangstellenden binnen en waren er uiteindelijk zo’n 14 bezoekers. Sneu voor de uitvoerenden die alle 5 over fantastisch mooie stemmen beschikten. Bij terugkomst bleek de camping hermetisch gesloten met grote en hoge hekken. Dat geeft de kampeerder toch wel een veilig gevoel maar het is minder als je zelf buiten staat met je fiets. Zijn de twee oudjes dus over het hek geklommen en dankzij de kracht van het mannelijke oudje de fietsen erover getild. Toch nog een beetje avontuur.
Het feit dat we samen deze week maar 13 foto’s hebben gemaakt geeft wel aan: een weekje van niks.
De foto’s::
1: strandjutten; stenen en schelpen
2. smalste straatje. Niet voor maatje 46
3. het mannelijke oudje
4. de waterval zoals de toerist hem alleen maar kan zien,
5. de waterval zoals ie in het boekje staat