M en M

voordat ons verslag echt start: dit is Europa! maar het is vele malen lastiger om hier een beetje fatsoenlijk internetverbinding te hebben dan vanaf vele plekken uit de zg. 3e wereld! Vandaar dat het zondagse ontbijt niet altijd gehaald wordt.
Ten tweede is de website van Waar ben jij nogal veranderd sinds vorig jaar en is het plaatsen van foto's niet meer zo simpel als toen. Foto's die ik vorige week heb geplaatst zijn daarom terecht gekomen bij het verhaal van de week daarvoor. Hopelijk gaat nu alles goed en kan het verslag van afgelopen week starten.

Niet de snoepjes en toch snoepjes; de M van Milaan en de M van Monte Mesma.
Milaan was het overweldigende van de grote, mondaine stad met majestueuze gebouwen, waaronder de Dom en de Scala. De laatste zeker een plek om naar terug te keren maar dan in de rol van toeschouwers van een prachtige muzikale belevenis. De plek die we dan willen hebben staat voor ons al vast.
Vanaf onze plek aan het Lago Maggiore leek het een peulenschil om er te komen, maar met de trein deden we er toch ruim een uur over en vanaf de aankomst hebben we 5 uur gelopen op schoenen die je hoe dan ook na zoveel uur verfoeit. Het aanbod aan nieuwe verleidingen is overweldigend en als je een schoenenfetisjist bent, moet je Milaan absoluut bezoeken. Dat geldt ook voor mode maar voor beide geldt dat je een zeer goed gevulde beurs moet hebben.
Picknicken deden we in het park achter het Castello Sforzesco, ook een al even imposant bouwwerk, met een heerlijk broodje Italiaanse vleeswaar en een lekker glaasje en bij het afscheid van de stad trakteerden we onszelf op een chocolade-ijsje zo vol en zat van chocolade als we zelfs op de hoek van ons straatje in Delft bij de beste ijssalon niet hebben genoten!
De andere M beleefden we de volgende dag toen we een prachtige rit maakten door het land tussen het Lago Maggiore en het Lago d’Orta. Vlakbij dat laatste meer ligt het Convento Monte Mesma, een Franciscaner klooster. We belden aan om te vragen of we heel eventjes een blik mochten werpen, maar waren vervolgens ruim een uur in gesprek met de jongste van de 7 nog overgebleven monniken, die op die ene jongeman na allemaal tachtigers zijn.
Het was een plek zo vredig, zo ingetogen, dat een groter contrast met Milaan niet mogelijk is.
Geen bestedingsdrift, geen mode of modieus willen zijn, geen competitie in hoger, duurder, exclusiever. Geen “heb je mij al gezien met mijn nieuwste Armani, D& G of Vuitton”, maar eenvoud en beperking.
Niet overweldigend maar wel indrukwekkend.